Στην εκδήλωση παρέστησαν, ο Διοικητής ΔΑΥ Υπτχος (Ι) Συμεών Αστρεινίδης, ο ΑΚΑΜ του Ηνωμένου Βασιλείου Πλοίαρχος Richard Blackwell, ο Απτχος (Ι) ε.α. Κων. Χατζηλάκος, ο Προεδρός του ΠΑΣΥΒΕΤΑ Υπτχος (Ι) ε.α. Δημ. Λαζάρου, ο Πρόεδρος της ΕΑΑΑ Απτχος (Ι) ε.α. Κων. Ιατρίδης, η Πρόεδρος του ΠΑΣΟΙΠΑ κα Μιρ. Παπασταύρου, αντιπροσωπεία του ΣΑΣΥΔΑ αποτελούμενη από το Γεν.Γραμματέα Σγό (ΥΔΚ) ε.α. Ηλία Ντούβλη και το Μέλος Δ.Σ. Σμχο (ΥΥΔ) ε.α. Κων Λιοζίδη και τέλος εκ μέρους του ΣΑΣΙ ο Ταξχος (Δ) ε.α. Κων. Μπίμπιζας-Πίνης.
Μετά το τρισάγιο στη μνήμη των πεσόντων, εκφωνήθηκε ομιλία από τον κ. Χατζηλάκο.
"Κύριοι εκπρόσωποι των Αρχών, Κύριε Ακόλουθε της Βρετανικής Πρεσβείας, Αγαπητοί Συνάδελφοι και Φίλοι.
Με ιδιαίτερη συγκίνηση απευθύνομαι στο Σύνδεσμο Οικογενειών Πεσόντων Αεροπόρων. Αισθάνομαι την ανάγκη να προσθέσω, ότι στην τελετή αυτή εσείς εκπροσωπείτε τον πόνο, το δάκρυ και την υπέρτατη θυσία.
Όπως κάθε χρόνο έτσι και εφέτος, οι παλαίμαχοι αεροπόροι της περιόδου 1940-45 - οι ελάχιστοι που είμαστε ακόμα όρθιοι - ήρθαμε σ’ αυτό τον ιερό χώρο που σαν δροσερή πηγή εθνικού αγιασμού ξεδιψάει τις ψυχές μας, ώστε μαζί με όλους εσάς που το Χρέος σας έφερε κοντά μας, ώστε όλοι μαζί να εκφράσουμε τη βαθιά ευγνωμοσύνη μας σ’ αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν την Πατρίδα μας. "Πεθαίνουν οι νεκροί όταν τους λησμονούμε" είπε ο εθνικός μας ποιητής και έχει αυτό τον ευρύτερο συμβολισμό του. Δεν εννοεί απλά να μη λησμονούμε το μνημόσυνο στη μνήμη των, αλλά να μη λησμονούμε την υπέρτατη θυσία τους. Μεγάλο λοιπόν το Χρέος, της εδώ παρουσίας μας.
Θα υπενθυμίσω συνοπτικά τα γεγονότα: Η Ιταλία στις 28 Οκτωβρίου 1940, μας επιτέθηκε απροκάλυπτα και αιφνιδιαστικά. Ο Ιταλός Πρέσβης, επισκέφθηκε τον τον Πρωθυπουργό Χώρας νύχτα – σαν κλέφτης - και του ζήτησε, όχι το πορτοφόλι του, αλλά να του παραδώσει ολόκληρη την Ελλάδα.
Η Ελλάδα, με υψωμένο από χιλιάδες χρόνια το λάβαρο της ελευθερίας, απάντησε ΟΧΙ. Και το ΟΧΙ αυτό υπήρξε το πρώτο ηχηρό ράπισμα στις δυο τότε πανίσχυρες αυτοκρατορίες. Ήταν ένα ράπισμα που το ένοιωσε όλη η γονατισμένη ήδη Ευρώπη και ακούστηκε μακριά σ’ ολόκληρο τον Κόσμο.
Ήταν το ΟΧΙ που είχε ξεκινήσει από την Ελλάδα χιλιάδες χρόνια πριν.
Είχε περάσει από το ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ των Μητέρων της Σπάρτης.
Απ’ το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ των Θερμοπυλών, του Μαραθώνα και της Σαλαμίνος.
Απ’ το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ του 1821.
Μια ιερή φλόγα που φώτιζε τα μεγάλα ΟΧΙ της Ιστορίας μας. Μια ατέλειωτη διαδρομή ιερών αγώνων για τιμή, για ελευθερία, για δικαιοσύνη και ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Έξη μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 1941, οι Ιταλοί - που πίστευαν πως θα βρίσκονταν σε δυο βδομάδες στην Αθήνα – είχαν αποσυρθεί ηττημένοι στα Αλβανικά βουνά. Η νίκη αυτή της Ελλάδος ήταν η ΠΡΩΤΗ ΝΙΚΗ στην Ευρώπη που ψυχορραγούσε. Τόνωσε το καταρρακωμένο ηθικό της, ανέστησε την ελπίδα και ήταν αυτό η πιο μεγάλη συμβολή μας στον συμμαχικό αγώνα.
Αρχές Απριλίου, οι Γερμανοί έσπευσαν σε βοήθεια των ηττημένων Ιταλών. Η Ελλάδα παρά την ηρωική αντίσταση στο τεράστιο σε έκταση διπλό μέτωπο, της Ηπείρου και της Μακεδονίας, κάμφθηκε. Η Ελληνική Αεροπορία αφού αγωνίστηκε με αυταπάρνηση και αυτοθυσία εναντίον δεκαπλασίων αεροπορικών δυνάμεων, εξαντλήθηκε και μέσα από καπνούς και ερείπια, σαν πληγωμένος αετός, μάζεψε τα ματωμένα φτερά της.
Οι Βρετανοί Αεροπόροι που είχαν έρθει σε βοήθειά μας αμέσως με την έναρξη του πολέμου, αφήνοντας πίσω νεκρούς συναδέλφους τους, μεταστάθμευαν από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο και βρέθηκαν με τα τελευταία 12 Hurricane στο αεροδρόμιο αυτό της Ελευσίνας, κάτω απ’ τις διαταγές του γενναίου Διοικητού τους Επισμηναγού Pat Pattle.
Πάνω από το αεροδρόμιο αυτό, την 20η Απριλίου 1941, δόθηκαν αλλεπάλληλες εναέριες μάχες κατά τις οποίες οι δώδεκα, αντί να συμπτυχθούν στην Κρήτη όπως προβλέπονταν απ’ τις διαταγές τους, τόλμησαν να αντιπαραταχθούν στα 100 περίπου Γερμανικά αεροπλάνα. Οι τελευταίες αυτές επί ελληνικού εδάφους αερομαχίες, ήταν συγκλονιστικές. Πάνω από είκοσι Γερμανικά καταρρίφτηκαν, έπεσαν όμως και πέντε Βρετανικά. Μεταξύ των νεκρών και ο μεγαλύτερος άσος μαχητής του αεροπορικού πολέμου, ο Διοικητής της 33ης Μοίρας Επισμηναγός Pat Pattle. Είχε βεβαιωμένες 40 καταρρίψεις στο ενεργητικό του και τις μεγαλύτερες πολεμικές διακρίσεις στο στήθος του, σε ηλικία μόλις 27 ετών.
Απογειώθηκε για τελευταία φορά από αυτό εδώ το αεροδρόμιο και κατέπεσε φλεγόμενος στον κόλπο της Ελευσίνας όπου βρίσκεται ακόμα μέσα στο αεροπλάνο του, που παραμένει έκτοτε ο υγρός τάφος του.
Η 20 Απριλίου 1941 λοιπόν καταγράφηκε ως η τελευταία αεροπορική μάχη του πολέμου στην Ελλάδα και ο Pattle ο τελευταίος νεκρός της.
Κυρίες και Κύριοι,
Με όλα αυτά που εν συντομία εξιστορώ, δεν προσπαθώ να προκαλέσω πρόσθετη συγκίνηση. Τα γεγονότα εκείνα είναι από μόνα τους συγκινησιακά και το Μνημείο αυτό συμβολίζει τον ελάχιστο φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης μας στη μνήμη των Ελλήνων και Βρετανών αεροπόρων, που τιμώνται αδελφωμένοι όπως πολέμησαν και έπεσαν αδελφωμένοι.
Ο σεβασμός μας στην υπέρτατη θυσία τους, ξεπερνά τον χώρο αυτό και επεκτείνεται συμβολικά στη θυσία εκατοντάδων ακόμα Ελλήνων και Βρετανών Αεροπόρων που έπεσαν αγωνιζόμενοι σε άλλα θέατρα του πολέμου εκτός Ελλάδος, μέχρι την απελευθέρωσή της και μέχρι την τελική νίκη το 1945 που ήταν και το τέλος του μεγάλου πολέμου. Οι ετήσιες αυτές εκδηλώσεις στη Μνήμη των συναδέλφων μας αποτελούν εκπλήρωση ΧΡΕΟΥΣ. Δεν γίνονται από αλαζονεία, ούτε από έπαρση «νικητών» προς «ηττημένους». Μπορεί μερικοί να θεωρούν πως είναι περιττές και συνιστούν τη λήθη. Με τη λήθη όμως, οι νεώτερες γενιές και μαζί τους αυτοί που μας κυβέρνησαν κι’ αυτοί που μας κυβερνούν, δεν γνωρίζουν καν τι έγινε τότε. Αγνοούν ότι η Ελλάδα, η πιο μικρή χώρα της Ευρώπης, ύψωσε ΠΡΩΤΗ το ανάστημά της και έδωσε πρώτη το παράδειγμα της αντίστασης στη βία και τη βαρβαρότητα. Δεν συγκινούνται, ούτε παραδειγματίζονται. Για εμάς όμως που ζήσαμε τα γεγονότα, αποτελεί χρέος να τα υπενθυμίζουμε κάθε χρόνο, με την προσδοκία να μείνει κάτι απ’ όσα διδάσκει το παράδειγμα της θυσίας των ολίγων, για το μέλλον και την ευημερία των πολλών.
Τα τελευταία χρόνια βέβαια ο εχθρός που μας απειλεί είναι διαφορετικός απ’ αυτόν που πολεμήσαμε τότε. Τα όπλα του είναι διαφορετικά. Δεν είναι βόμβες, ούτε τανκς με πολυβόλα. Είναι ανακοινώσεις, ισολογισμοί, ελλείμματα, δημόσιο χρέος και μνημόνια με δεσμεύσεις που δεν διαφέρουν απ’ τις αλυσίδες των αιχμαλώτων πολέμου. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι αλυσίδες αυτές είναι πολύ πιο βαριές, γιατί τις φτιάξαμε μόνοι μας.
Δεν κάνω πολιτική. Μπροστά σ’ αυτό το Μνημείο, οι αλήθειες πρέπει να λέγονται ολόκληρες γιατί μισές αλήθειες είναι ολόκληρα ψέματα. Ένα τέτοιο εχθρό, πώς θα τον πολεμήσουμε; Τι πρέπει να κάνουμε για την Πατρίδα. Τί δίνουμε απ’ το δικό μας σήμερα, για το καλύτερο αύριο της Πατρίδος. Το όνομα Ελλάδα αναφέρονταν κάποτε με σεβασμό και παράδειγμα προς μίμηση, όταν δε άκουγαν πως ήμασταν Έλληνες, μας σήκωναν στην ψηλά αγκαλιά τους. Το ζήσαμε αυτό.
Σήμερα όμως το όνομα Ελλάδα, κάποιοι δικοί μας το έκαναν παράδειγμα προς αποφυγή. Πώς θα αλλάξουμε αυτή την εικόνα; Τι θα αφήσουμε σαν δικό μας παράδειγμα στις γενιές που ακολουθούν; Υπάρχει απάντηση; Ναι υπάρχει.
Θα σας παρακαλέσω μόνο, τελειώνοντας τη σημερινή ομιλία μου, όταν έρθει η στιγμή του σαλπίσματος σιγής ενός λεπτού, μέσα στη βαθιά σιωπή, ας ενεργοποιήσουμε τα πνευματικά μας αισθητήρια και με ανοιχτές τις καρδιές μας ας αφουγκραστούμε τον παλμό της ψυχής και αυτό που έχουν να μας πουν οι σεμνοί αυτοί ήρωες.
Είμαι βέβαιος ότι θα μας πουν αυτό που μας το έχουν ξαναπεί και το οποίο επαναλαμβάνουμε κι’ εμείς εδώ κάθε χρόνο:
Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΟΜΟΨΥΧΙΑ,
ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΘΥΣΙΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου